Bir zamanlar, aynı babanın can suyunda, aynı ananın rahminde can bulduk.
Ben senden önce geldim dünyaya; önce ben ağladım, önce ben acıktım.
Annemin sütünü senden önce ben tattım. Büyüdüm, emekledim, yürümeyi öğrendim. Sen henüz yokken, annemle babamla yaşadım; Güldüm, eğlendim, ağladım, sustum, doyup acıktım.
Küçük bir dünyam vardı: Annem, babam ve ben. Ve sonra bir gün annem, “Sana bir kardeş gelecek,” dedi. “Beraber oynayıp beraber güleceksiniz. Baban da ben de ikinizi de seveceğiz. Siz de birbirinizi...” Gün geldi, sen geldin dünyaya. Benim can bulduğum rahimde bu kez sen vardın. Benim elim, ayağım, gözüm o rahimde şekillenirken Şimdi senin ellerin, gözlerin, kalbin o rahimde can buluyordu. Ama bir farkla: Sen kızdın, ben erkek.
Seni çok sevdim. Sanırım sen de beni. Ben okula başladım, sen evde kaldın. Ben okuldayken sen annemle oynuyor, ben dönünce sevinçle sarılıyor, beni özlediğini söylüyordun. Yanıma gelir, sorular sorar, yanımda dururdun. Bazen parka gider, salıncağa binerdik. Seni ben sallardım. Sen de beni sallamak isterdin ama küçüktün, gücün yetmezdi. Salıncağı hafifçe itip, beni sen sallıyormuşsun gibi yapardık; Aslında kendimi ben sallardım.
Zaman aktı…Ben yeniden okula başladım, ama bu kez yalnız değildim. Çünkü sen de başlamıştın okula. Beraber gider, beraber dönerdik. Ders çalışır, takıldığın yerde sana yardım ederdim. Sen annemle kadınların gün gezmelerine gider, Pasta böreklerden kendi payını bana da getirirdin. Dışarıda oyunlar oynar, sen kızlarla, ben erkeklerle vakit geçirirdik. Bazen kavga ederdim arkadaşlarımla, sen koşarak gelir, beni korurdun. Benim seni korumam gerekirken, sen beni…
Yıllar geçti. Ben liseye başladım, sen ortaokula. Aynı evdeydik ama farklı hayatlarımız vardı artık. Sen odanda müzik dinler, bir şeyler yazardın. Ben sınavlara hazırlanır, bazen dışarı çıkardım. Ama akşam olunca yine aynı sofradaydık. Bazen sessiz, bazen eski günlere gülerek…
Sonra üniversiteye gittim. Şehir dışına... Odam boş kaldı. İlk kez senden bu kadar uzak kaldım. Telefonla konuşsak da yetmiyordu. Sesini duymak, yüzünü görmek istiyordum. “Abi seni özledim,” derdin. “Ben de seni,” derdim. Ama bilirdim, sığmazdı o cümleye hissettiklerim.
Sen de büyüdün. Kendi yoluna çıktın. Ama ne kadar uzaklaşsak da O çocuklukta kurduğumuz bağ hiç kopmadı. Bir salıncağın iki ucu gibiydik; Ayrıydık ama aynı ipe bağlı.
Hayat bazen bizi yordu. Sevinçleri, dertleri birbirimize anlattık. Sen ağladığında ben sustum, ben dert ettiğimde sen konuştun. Bazen sadece “Ben buradayım,” demek bile yetti. Çünkü biz karındaştık. Aynı evin duvarları, aynı sütün kokusuyduk.
Ve şimdi… Bazen geçmişi düşününce gözlerim doluyor. O çocuk parkı, o salıncak… Gezmeden getirdiğin pastalar, Koşarak gelip beni koruyuşun…
Hepsi birer fotoğraf gibi aklımda. Şimdi başka hayatlarımız var. Ama bil ki kardeşim, ne olursa olsun. Ben hep senin abinim. Sen de hep benim küçük kardeşim kalacaksın.
Zaman geçti. Ben evlendim, başka diyarlara savruldum. Sen evlendin, kendi yuvanı kurdun. Çocuklarımız oldu. Önce sık sık konuşurduk, Sonra işler, telaşlar, hayat derken… Telefonlar seyrekleşti. Sonra… Tamamen sustuk. Sanki hiç kardeş olmamışız gibi. Sanki o salıncakta hiç sallanmamışız gibi. Çocuklarımız bile uzak kaldı birbirinden. Aynı şehirdeydik bazen ama yollarımızı bilerek ayırır olduk. Görmemek için göz kaçırır, Konuşmamak için sessizliği seçer olduk. Bir zamanlar birbirine titreyen biz, Şimdi neredeyse birbirine yabancı iki insan gibiydik.
Derken bir haber geldi. Annemiz hastaneye kaldırılmıştı. Aynı sofraya yıllardır oturmasak da, Aynı sesi duymamış olsak da O haber, kalbimize aynı anda saplanan bir bıçak gibi indi. Yıllar sonra seni ilk kez aradım. “Ne yapacağız?” dedim. Sessiz kaldın. Sonra sadece: “Hemen gidiyorum annemle babamın yanına,” dedin. Ertesi gün hastanede karşılaştık. Ne diyeceğimizi bilemedik. Sadece baktık birbirimize. Sessiz ama her şeyin söylendiği bir bakış… Bir salıncağın iki ucunda duran iki çocuk gibi… Ama bu kez gözlerimizde sevinç değil, yaş vardı.
Annemiz sustu. Sonsuza kadar sustu. Babamız konuştu. Babamız konuştukça Annemiz sustukça biz konuşmaya başladık. Eşlerimiz ve çocuklarımızda gelmişti. Cenazeden sonra aynı sofraya oturduk. Önce sustuk. Sonra yavaş yavaş konuşmaya başladık. Sen çocuklarını anlattın, ben kendi hayatımı. Kırgınlıklar vardı ama küskünlük yoktu. Zamanın telaşı, hayatın yükü… Ve en çok da unutkanlık. Unutmuştuk kardeşliğin nasıl bir bağ olduğunu.
O gün karar verdik birlikte: Geçmişi geri getiremeyiz belki. Ama geleceği birlikte kurabiliriz. Çocuklarımızı kaynaştırdık yeniden. Arayıp sormaya başladık. Bayramlarda buluşmaya… Sanki zaman bize ikinci bir şans vermişti. Ve sanki annemiz giderken bize şöyle demişti: “Kardeşlik kolay kolay kopmaz evlatlarım. Siz sadece hatırlamayı unuttunuz. Ama unutmayın, bir zamanlar karındaştınız.”
